سرویس سینما و تئاتر دیباچه - احسان انصاری : عبدالرضا اکبری از سن ۱۶ سالگی جذب کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شد و به اتفاق دوستانش در سال ۱۳۴۷ گروه تئاتر موسوم به گروه تئاتر نجف آباد را تأسیس کردند. اولین مربی آنها داریوش مؤدبیان بود و بعدها بهزاد فراهانی این سمت را بعهده گرفت و گروه تئاتر کوچ را تشکیل دادند . فعالیت آنها تا سال ۱۳۶۰ ادامه پیدا کرد و با منحل شدن گروه به تلویزیون آمد. او در چندین تله تئاتر شرکت کرد و از این طریق به سینما راه یافت و توانست در بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی به ایفای نقش بپردازد. او کار خود را در نمایش‌های تلویزیونی از سال ۱۳۶۰ شروع کرد و در سال ۱۳۶۳ با شرکت در فیلم سینمایی «زندان دوله تو» (رحیم رحیمی‌پور) به عالم سینما قدم نهاد.(برگرفته از منابع مختلف خبری )
در کارنامه هنری اکبری بازی در فیلم هایی مانند «کانی مانگا»،«سرعت»،«روز شیطان» و «پناهنده» و سریال هایی مانند«مزد ترس»،«دلنوازان»،«اغما» و «پهلوانان نمی میرند» وجود دارد.«دیباچه» برای تحلیل و بررسی وضعیت بازیگری امروز سینمای ایران با این بازیگر پیشکسوت گفت وگو کرده که در ادامه می خوانید:
*بازیگران نسل امروز سینمای ایران چه تفاوت هایی با نسل شما دارند؟ آیا بازیگری در سینما ارتقا پیدا کرده و ما شاهد بازی هایی هستیم که چشم انداز مثبتی را پیش روی سینمای ایران قرار می دهد؟
بازیگران نسل ما با مطالعه، نقش خود را ارائه می دادند و نقش را می شکافتند. بازیگران در گذشته وقت زیادی برای پیدا کردن شخصیت و تیپ مورد نظر خود می گذاشتند.این در حالی است که بازی ها در شرایط کنونی سطحی،فوری و ضرب الاجلی شده و شرایط به شکل تولید مطلب شده است.برای چنین وضعیتی اغلب بازیگران از روی تیپ،ظاهر،نوعِ لباس پوشیدن و ژست گرفتن های سطحی انتخاب می شوند.ایده ها و تفکرات نیز تنها به گفتن دیالوگ و بیان آنها تبدیل شده است.بازیگرانِ امروز، روی بحث روانی و روانکاوی شخصیت کار نمی کنند و بازی ها بیشتر جنبه تقلیدی و سطحی به خود گرفته است .بازیگران از فیلم هایی که می بینند تقلید می کنند و همان رفتار و گفتار را سرلوحه کار خود قرار می دهند.کار حتی به جایی رسیده که از افراد محیط پیرامون خود تقلید می کنند و بازی هایی که انجام می شود از روی دست هم تقلب می کنند.
* پیامدهای این تقلید و کپی برداری برای سینمای ما چیست؟
این تقلید، پایدار و ماندگار نیست؛به اغلب جوانانی که وارد سینما می شوند به اشتباه می گویند «خودت باش». این در حالی است که باید به آنها تأکید شود که در ابتدا شخصیت را پیدا کنند و سپس آن را بازی کنند.ریلکس بودن از جمله مسائلی است که باید در کار بازیگری آموخت.به همین دلیل تمرینات بدن،بیان،تمرکز و زندگی کردن نقش از جمله ابتدایی ترین مسائل بازیگری است.آن چیزی که برای یک بازیگران حائز اهمیت بوده ، این است که لایه های درونی نقش را بشکافد و به آن پی ببرد.در شرایط کنونی اغلب بازیگران تیپ بازی می کنند و یا نقش یک دختر یا پسرِ خوب را بازی می کنند و مهربانی و یا خشم و نفرتی که از خود بروز می دهند بیرونی است.
*بازیگران در گذشته چه آموزش هایی می دیدند و در مسیر ارتقای کار بازیگری چه رویکردی را دنبال می کردند؟
بازیگران در گذشته تحت آموزش های سنگین قرار داشتند و مطالعه زیادی انجام می دادند. کسانی که از راه تحصیلاتِ آکادمیک وارد این حوزه شدند، دنیای بازیگری را با دانشی که پشت آن قرار دارد تجربه کردند.در دانشگاه،بدن،بیان،تخیل،تجسم،احساس و خلاقیت که جزئی از بازیگری هستند،هر کدام به صورت جداگانه یک استاد داشت و در یک ترم تدریس می شد و بازیگران همه این موارد را به صورت علمی و آکادمیک یاد می گرفتند.شناخت بازیگری،روانشناسی،فلسفه و روابط عمومی در دستور کار بازیگران قرار داشت.برخی از بازیگران نیز دارای توانایی های ذاتی و احساسی بودند که درآموزشگاه های آن زمان، تحت نظر اساتید بزرگ، دانش بازیگری را یاد گرفتند. این افراد به دلیل اینکه ذاتأ بازیگر بودند و جوهره کافی برای این کار را داشتند بدون تحصیلات آکادمیک در بازیگری درخشیدند و نام خود را در تاریخ سینما ماندگار کردند.در دهه شصت و هفتاد نیز بازیگرانی بودند که تحصیل کردگان این رشته بودند و تجربه هایی در این زمینه داشتند.
*چرا این رویکرد در بازیگری سینما ادامه پیدا نکرد و بازی ها به سمت سطحی شدن حرکت کرد؟
امروز حتی جلسه معارفه نیز بین بازیگران برگزار نمی شود و بسیاری از بازیگران هنگامی که در مقابل هم قرار می گیرند همدیگر را نمی شناسند. به همین دلیل باید مدتی بگذرد تا این بازیگران با روحیه و روش بازیگری هم آشنا شوند.اگر به فیلم و سریال های کنونی دقت کنیم متوجه می شویم که بسیاری از بازیگران حتی دیالوگ های خود را به خوبی ادا نمی کنند.این موضوع نشان می دهد که قبل از فیلمبرداری، روخوانی انجام نشده و کسانی که آنها را راهنمایی می کنند از تجربه کافی برخوردار نیستند.رهنمون کردن بازیگر به سمت خلق شخصیت، نیازمند مطالعه و تجربه است که در اغلبِ کسانی که امروز این کار را انجام می دهند مشاهده نمی شود.در سینمای جهان، مربیانی که بازیگران را در طول فیلمبرداری آنالیز می کنند نقش مهمی برعهده دارند.شاید کارگردان به اندازه ای زمان نداشته باشد که خود را وقف خلق شخصیت های فیلم کند.این وضعیت حتی برای بازیگران برجسته و شناخته شده نیز وجود دارد و مربیانی وجود دارند که همه ابعاد نقش بازیگر را در طول فیلمبرداری مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهند.به همین دلیل نیز برخی نقش ها محکم و قوی می شود.به عنوان مثال بازیگر بزرگی مانند آل پاچینو در فیلم «پدرخوانده» با کارگردان بزرگی مانند «فرانسیس فورد کوپولا» مربی داشت و «لی استراسبرگ» که در فیلم نیز بازی می کرد نقش مربی آقای پاچینو را برعهده داشت.این موضوع نشان می دهد که در سینمای جهان به چه میزان روی بازی ها در فیلم ها حساسیت وجود دارد و همه به این نکته آگاهی دارند که این بازیگر است که در نهایت دیده می شود.
